Ατακαδόρος, εξαιρετικά ιδιοφυής, οξυδερκής, πεισματάρης, αλαζόνας και τρελός, στα όρια του σωστού και του απαραίτητου. Ο Άγγλος τεχνικός μπορεί να μην ήταν συμπαθής στο ευρύ κοινό, ωστόσο, κανείς δεν μπορούσε να του καταλογίσει το οτιδήποτε, όσον αφορά τα επιτεύγματα του τόσο ως ποδοσφαιριστής, όσο και σαν προπονητής. Μετέτρεψε δύο μέτριες ομάδες του Αγγλικού ποδοσφαίρου σε πρωταθλήτριες, τις πήγε σε άλλο επίπεδο, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό, κάθε θεατή, που παρακολουθούσε τις ομάδες.
Η αρχή έγινε με την Ντέρμπι Κάουντι. Την ανέβασε στην Α' Κατηγορία, την έστεψε Πρωταθλήτρια Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία της, κι έπειτα την οδήγησε μέχρι τους ημιτελικούς του Κυπέλλου πρωταθλητριών. Ασύλληπτο, μοναδικό.
Η συνέχεια, έστω και εν μέρει, δεν ήταν καθόλου καλή. Το πέρασμα του από την Λίντς, δεν είχε την κατάληξη που θα ήθελε. Μετά από 44 ημέρες, είδε την πόρτα της εξόδου, καθώς οι ποδοσφαιριστές δεν τον συμπάθησαν ουδέποτε, στέλνοντας τον στον...ΟΑΕΔ. Δεν πτοήθηκε. Η προοπτική της Νότιγχαμ Φόρεστ, έπεσε στο τραπέζι και έκτοτε, ξεκίνησε ένα μαγικό ταξίδι. Ανάλογο με της σταχτοπούτας. Καθώς έτσι χαρακτηριζόνταν οι "ρεντς" την εποχή εκείνη. Από 13οι στην Β' κατηγορία, πήραν την άνοδο υπό της οδηγίες του Κλάφ, και την επόμενη σεζόν, κατέκτησαν το πρωτάθλημα.
Το μαγικό ραβδάκι που κρατούσε, ήταν το κάτι άλλο. Back to back Κύπελλα Πρωταθλητριών, μπόλικα κύπελλα εντός συνόρων αλλά και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Κάπ, ήταν ο...μικρός απολογισμός του Βρετανού. Με προπονητικές μεθόδους, που προκαλούσαν γέλια στους υπολοίπους, ο Μπράιαν, όχι απλά τους αποστόμωσε, αλλά κατέκτησε τίτλους, που οι υπόλοιποι δεν είχαν δει ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Το man Management ήταν το ατού του, ο βοηθός του, Πίτερ Τέιλορ ήταν πάντοτε εκεί και πέτυχαν να χτίσουν τη δική τους δυναστεία, έστω και ολίγο σύντομη, από πλευράς τροπαίων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των μεθόδων του αλλά και των αποτελεσμάτων, ήταν η ξεκούραση. Ο Κλάφ δεν ήθελε απλά, αλλά απαιτούσε από όλους τους ποδοσφαιριστές να ξεκουράζονται για σερί μέρες, και πίνοντας κιόλας μπύρες. Αν μάλιστα έβλεπε κάποιον να τρέχει εν καιρό...διακοπών, τον προειδοποιούσε ότι θα του ρίξει καμπάνα. Θεός! Μπορεί εκ πρώτης όψεως να δείχνει αντισυμβατικό, και δίχως λογική, όμως όχι απλά ήταν εξαιρετικά έξυπνο, αλλά έβγαινε η ξεκούραση και εντός του αγωνιστικού χώρου. Τα κύρια όπλα εξάλλου, στο παιχνίδι της ομάδας του, ήταν η ταχύτητα, το ασφυκτικό πρέσινγκ και οι σωστές μεταβιβάσεις. Μην ξεχνάμε, επιπλέον, πως σε αρκετές προπονήσεις, η απουσία μπάλας(επιτηδευμένα από τον Μπράιαν), έφερνε κρυφτό και πολλά ακόμη, με σκοπό να δουλέψει το μυαλό, να μείνουν άπαντες σε εγρήγορση.
Έπαιρνε το 100% από κάθε ποδοσφαιριστή, πρόσθετε σταδιακά νέες μεταγραφές και δημιούργησε με τον καιρό ένα όμορφο σύνολο, το οποίο λειτουργούσε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Δεν είναι τυχαίο πως στην πρώτη χρόνια μετά το πρωτάθλημα, πέταξαν εκτός ευρωπαϊκών υποχρεώσεων - από τον πρώτο γύρο παρακαλώ - την πρωταθλήτρια Λίβερπουλ. Άπαντες λειτουργούσαν για τον συμπαίχτη τους και όταν πίστεψαν στην έκπληξη, ήταν πραγματικά ανίκητοι. Το μέταλλο το απέκτησαν από τον κόουτς. Παράφρονας η όχι για τον καιρό εκείνο, πάντοτε πίστευε στις ικανότητες των αθλητών του και ήταν ίσως το καλύτερο από όλα.
Ένας πραγματικός καθηγητής στην άκρη του πάγκου, ένας άνθρωπος που δημιούργησε τον δικό του μύθο. «Δεν ξέρω αν είμαι ο καλύτερος στον κόσμο, όμως σίγουρα ανήκω στο... Τοπ-1».
Γίωργος Καρ.