Στο αεροδρόμιο τον περίμενε ο τότε προπονητής της Λάτσιο, Ντίνο Τζοφ. Ένας από τους πλέον σημαντικότερους ποδοσφαιριστές για το Ιταλικό ποδόσφαιρο θα ήταν ο προπονητής για τον νέο σούπερ σταρ της Ρώμης. Ο Ντίνο τον αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Ο Γκασκόιν ήταν ένας πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Δεν έχει εχθρούς ούτε εντός, ούτε εκτός γηπέδου. Ο μόνος του "εχθρός" ήταν οι "δαίμονες" που ζούσαν μέσα του. Ένας από αυτούς ήταν το αλκοόλ, το οποίο παραμένει, μέχρι και σήμερα, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του.
Ο Γκασκόιν έκανε πολλούς φίλους κατά την διάρκεια της τριετής παραμονής του στην Λάτσιο. Ένας από αυτούς ήταν ο Λουίτζι Κορίνο. Ένας πολύ "βρώμικος" ποδοσφαιριστής, αμυντικός της παλιάς σχολής που τηρούσε κατά γράμμα το Ουρουγιανικό ρητό "Μπάλα περνάει, παίκτης όχι". Ο Λούτζι και ο Πολ ήρθαν γρήγορα πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον. Ο Πολ αγαπούσε τους αληθινούς χαρακτήρες και ο Λουίτζι ήταν ένας από αυτούς.
Ο Γκάζα κέρδισε την συμπάθια όλων όσων τον βοήθησαν να εντάξει την ζωή του στους Ιταλικούς ρυθμούς. Στο Ιταλικό ποδόσφαιρο, είχε μόλις ξεκινήσει να διανύει την χρυσή εποχή του. Οι Άγγλοι κοιτούσαν την Serie A και τον Πολ με αισθήματα ζήλιας. Το βρετανικό ποδόσφαιρο δεν είχε την ορατότητα που διαθέτει σήμερα. O "Gazza" συνόψισε όλα τα πλεονεκτήματα και τα ελαττώματα που του έδωσε το ποδόσφαιρο στην μετέπειτα κληρονομιά του. Αυτό που μετρούσε ήταν το παιχνίδι και μόνο το παιχνίδι.
Ο Γκασκόιν ήταν ένα κουτί πυροτεχνημάτων εκτεθειμένο σε μια πολύ επικίνδυνη φλόγα. Η δυστυχία του ήταν ότι είχε ένα ταλέντο που δεν ήταν καθόλου κοινό. Μια προίκα που είχε στους ώμους του και ήταν απίστευτο βάρος ακόμη και στην περίοδο που αγωνιζόταν στην Τότεναμ. Η πίεση που ασκούσε ο Βρετανικός τύπος στην εθνική Αγγλίας είχε ως αποτέλεσμα, μετά τον αποκλεισμό στα ημιτελικά του μουντιάλ του 1990, να αναγκάσει τον Γκασκόιν να ξεσπάσει σε κλάματα. Η αγκαλιά του Γκάρι Λίνεκερ μετά το παιχνίδι απέτυχε να κατευνάσει την απόγνωση στην οποία βρισκόταν ο Gazza. Σχεδόν αστείο, αν σκεφτεί κανείς την συνηθισμένη ξεκαρδιστική εικόνα του Πολ Γκασκόιν.
Το ντεμπούτοτου με την Λάτσιο πραγματοποιήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1992 κόντρα στην Τζένοα στο στάδιο "Ολίμπικο". Ο Πολ αγωνίστηκε για μόλις 40 λεπτά, καθώς προερχόταν από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος το είχε αφήσει εκτός γηπέδων για παραπάνω από ένα χρόνο. Σε αυτά τα 40 λεπτά κατάφερε να καταπλήξει τον κόσμο της Λάτσιο. Περνούσε τους αντίπαλους αμυντικούς σαν σταματημένους. Μαζί με τον Τζουσέπε Σινιόρι θα δημιουργήσουν μια πολύ δυνατή δυάδα που έχει μείνει στην ιστορία των "Μπιανκοτσελέστι". Τα ονόματα αυτών των δύο τραγουδούνται μέχρι και σήμερα τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα από την Curva Nord.
Για να κερδίσει κάποιος μια θέση στην αιωνιότητα της Ρώμης, κάτι μεγάλο πρέπει να συμβεί. Αυτό συνέβει και με τον Gazza. Ο Σινιόρι εκτελεί ένα φάουλ στο 89ο λεπτό και ο Γκασκόιν με μια κεφαλιά στέλνει την μπάλα στα δίχτυα και ισοφαρίζει το ντέρμπι κόντρα στην Ρομα. Στο πρώτο του ντέρμπι ως παίκτης της Λάτσιο, κατάφερε και έσωσε την ομάδα του. Τα δάκρυα λείπεις πριν δύο χρόνια, μετατρέπονται πλέον σε δάκρυα χαράς. Ο Γκασκόιν είχε ολόκληρη την Ρώμη στα πόδια του. Εκείνη την περίοδο, ολόκληρη η Αγγλία ασχολούνταν με την Λάτσιο και η Λάτσιο με την Αγγλία. Ο Gazza στην ουσία ένωσε δύο λαούς με τα ταλέντο του αλλά και με την προσωπικότητα του.
Στις 24 Ιανουαρίου του 1993, ο Γκασκόιν μένει εκτός αποστολής για έναν αγώνα κόντρα στην Γιουβέντους για προληπτικούς λόγους. Αργότερα μετά το παιχνίδι, οι δημοσιογράφοι στρέφονται προς τον Gazza, χωρίς κανέναν σεβασμό, και του αρχίζουν την ανάκριση. Ο Πολ, όντας θετικός άνθρωπος όπως πάντα, πήρε το μικρόφωνο του καναλιού "Rai" και άρχισε να τραγουδάει. Τις επόμενες μέρες άρχισε ένας από τα μίντια κατά του Gazza. Ο Κρανιότι και οι οπαδοί τον υποστήριξαν άλλα η ζωή στην Ιταλία ήταν πολύ δύσκολη για τον Πολ.
Τελικά, μετά από πολλές δυσκολίες, το καλοκαίρι του 1995 ο Gazza αφήνει την Ρώμη και μετακομίζει στην Γλασκόβη για λογαριασμό της Ρέιντζερς. Το 2012, σε έναν αγώνα Λάτσιο - Τότεναμ για το europa league, ο Γκασκόιν επέστρεψα μετά δακρύων στο στάδιο Ολίμπικο. Μαζί του δάκρυσαν και οι οπαδοί. Κανείς δεν είχε ξεχάσει το πέρασμα του από την ομάδα και το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Πολ Γκασκόιν κέρδισε μια θέση στην αιωνιότητα της Λάτσιο και της Ρώμης. Ένας μοναδικός χαρακτήρας και ένας ποδοσφαιριστής με απίστευτο ταλέντο που όμοιο του δεν έχει δει η ξανά η Ρώμη. Πολύ πιθανό είναι να μην υπάρξει ποτέ κάποιος αντάξιος του στην αιώνια πόλη.
Μένανδρος Μεριγκούνης
Για να κερδίσει κάποιος μια θέση στην αιωνιότητα της Ρώμης, κάτι μεγάλο πρέπει να συμβεί. Αυτό συνέβει και με τον Gazza. Ο Σινιόρι εκτελεί ένα φάουλ στο 89ο λεπτό και ο Γκασκόιν με μια κεφαλιά στέλνει την μπάλα στα δίχτυα και ισοφαρίζει το ντέρμπι κόντρα στην Ρομα. Στο πρώτο του ντέρμπι ως παίκτης της Λάτσιο, κατάφερε και έσωσε την ομάδα του. Τα δάκρυα λείπεις πριν δύο χρόνια, μετατρέπονται πλέον σε δάκρυα χαράς. Ο Γκασκόιν είχε ολόκληρη την Ρώμη στα πόδια του. Εκείνη την περίοδο, ολόκληρη η Αγγλία ασχολούνταν με την Λάτσιο και η Λάτσιο με την Αγγλία. Ο Gazza στην ουσία ένωσε δύο λαούς με τα ταλέντο του αλλά και με την προσωπικότητα του.
Στις 24 Ιανουαρίου του 1993, ο Γκασκόιν μένει εκτός αποστολής για έναν αγώνα κόντρα στην Γιουβέντους για προληπτικούς λόγους. Αργότερα μετά το παιχνίδι, οι δημοσιογράφοι στρέφονται προς τον Gazza, χωρίς κανέναν σεβασμό, και του αρχίζουν την ανάκριση. Ο Πολ, όντας θετικός άνθρωπος όπως πάντα, πήρε το μικρόφωνο του καναλιού "Rai" και άρχισε να τραγουδάει. Τις επόμενες μέρες άρχισε ένας από τα μίντια κατά του Gazza. Ο Κρανιότι και οι οπαδοί τον υποστήριξαν άλλα η ζωή στην Ιταλία ήταν πολύ δύσκολη για τον Πολ.
Τελικά, μετά από πολλές δυσκολίες, το καλοκαίρι του 1995 ο Gazza αφήνει την Ρώμη και μετακομίζει στην Γλασκόβη για λογαριασμό της Ρέιντζερς. Το 2012, σε έναν αγώνα Λάτσιο - Τότεναμ για το europa league, ο Γκασκόιν επέστρεψα μετά δακρύων στο στάδιο Ολίμπικο. Μαζί του δάκρυσαν και οι οπαδοί. Κανείς δεν είχε ξεχάσει το πέρασμα του από την ομάδα και το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Πολ Γκασκόιν κέρδισε μια θέση στην αιωνιότητα της Λάτσιο και της Ρώμης. Ένας μοναδικός χαρακτήρας και ένας ποδοσφαιριστής με απίστευτο ταλέντο που όμοιο του δεν έχει δει η ξανά η Ρώμη. Πολύ πιθανό είναι να μην υπάρξει ποτέ κάποιος αντάξιος του στην αιώνια πόλη.
Μένανδρος Μεριγκούνης