Ένας πραγματικός Λατσιάλε θύμαται καλά από που προέρχεται. Τιμά του ήρωες του, είναι νοσταλγός του παρελθόντος και θυμάται τα ευχάριστα αλλά τα δυσάρεστα. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει ένας μύθος που κανένας δεν έχει ξεχάσει. Αυτός ο μύθος λέγεται Τομμάσο Μαστρέλλι και σήμερα θα γινόταν 95 ετών. Δυστιχώς η μοίρα τον πήρε μακριά από τα χέρια του λαού, λίγο μετά την συγγραφή της ωραιότερης σελίδας στην ιστορία της Λάτσιο.
Ήταν ένα παράδειγμα για όλους. Όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές και προπονητικές του ικανότητες, αλλά και για την δράση του έξω από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Το παρατσούκλι του ήταν "μαέστρος", και αυτό όχι γιατί είχε απίστευτες ποδοσφαιρικές ικανότητες και γνώσεις, αλλά γιατί δίδασκε μαθήματα ζωής και ταπεινότητας στους ανθρώπους που ήταν κοντά του. Εμείς θα προσπαθήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές να εντάξουμε στις κάθε αγνού οπαδού, την παρουσία αυτού του θρύλου.
Την σεζόν 1973-74, η Λάτσιο θα κατακτήσει το πρώτο από τα δύο σκουντέτο της ιστορίας της. Με τον Μαεστρέλλι στο τιμόνι και τους θρυλικούς Κινάλια, Γουίλσον και Ρε Κετσόνι στο γήπεδο. Στις 12 Μαΐου του 1974, τα παραπάνω ονόματα θα περάσουν στην αιωνιότητα.
Ο Τομάσσο Μαεστρέλλι έπαιξε ανυπόστατο ρόλο στην ιστορία της Λάτσιο. Εμείς όμως δεν θα τον θυμόμαστε μόνο για την επιτυχία του στον πάγκο, αλλά για την ταπείνωση που έδειχνε προς τα έξω. Ο δικός μας "Μαέστρος" έφυγε από την ζωή στις 2 Δεκεμβρίου του 1976, όμως η αιωνιότητα τον κήρυξε αθάνατο. Έτσι λοιπόν, εμείς του ευχόμαστε χρόνια πολλά και τον ευχαριστούμε για όλα όσο πρόσφερε στο σύλλογο.
Χρόνια πολλά, Μαέστρο.
Μένανδρος Μεριγκούνης