Ήρωες στην εποχή της διχόνοιας

Στις 26 Μαρτίου του 2024, η Γεωργία αντιμετωπίζει την εθνική μας στην "Μπόρις Παϊχάτζε Αρένα" σε ένα do-or-die παιχνίδι, με ένα εισιτήριο στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, να μοιάζει πιο κοντά από ποτέ για αυτή την κατά τα άλλα αφανή χώρα στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Από την άλλη, εθνική μας διεκδικεί μια θέση σε μεγάλη διοργάνωση μετά από 10 χρόνια απουσίας και 20 χρόνια μετά από το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα που έχει συμβεί σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Με τόσα να διακυβεύονται και με καμία από τις δύο ομάδες να θέλει να ρισκάρει το παραμικρό και 120 ποδοσφαιρικά λεπτά που ξεχάστηκαν γρήγορα, οι δύο ομάδες οδηγούνται στα πέναλτι. Από την βούλα, μετά από δύο χαμένα πέναλτι της Ελλάδας, ο Νίκα Κβεκβεσκίρι σκοράρει και στέλνει την χώρα του στα γήπεδα της Γερμανίας. Ωστόσο, κάτι που είτε οι ίδιοι γνώριζαν, είναι πως μέχρι να φτάσουν εκεί, η εθνική τους ομάδα θα συμβολίζει κάτι πολύ παραπάνω από το ποδόσφαιρο.

Η σημαία της Μπέτις

Μπορεί να μην πέρασε όλη του την καριέρα στην Μπέτις, αλλά ο Χοακίν Σάντσες Ροντρίγκεζ μπορεί να θεωρηθεί πολύ εύκολα η σημαία της. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα προάστια του Κάντιθ, πέρασε από τις ακαδημίες της Μπέτις στην οποία και έχει περάσει 9 σεζόν σε δύο θητείες. Είναι πλέον ο αρχηγός της ομάδας, όπως και μέτοχος και θεωρείτε ένας από τους πλέον θρύλους της ομάδας.

Η σχέση του με τους "βερντιμπλάνκος" ξεκίνησε το 1997, όταν σε ηλικία 16 ετών υπέγραψε στις ακαδημίες της ομάδας. Έναν χρόνο αργότερα προάχθηκε στην β ομάδα, στην οποία και αγωνίστηκε για μια σεζόν. Την σεζόν 1999/00 έκανε το άλμα στην πρώτη ομάδα, όταν η Ρεάλ Μπέτις βρισκόταν στην δεύτερη κατηγορία. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο στις 3 Σεπτεμβρίου του 1999 σε ηλικία 19 ετών. Ήταν πολύ γρήγορος εξτρέμ και γρήγορα βρήκε θέση βασικού, αγωνιζόμενος σε 38 από τα 42 παιχνίδια της σεζόν, βοηθώντας την Μπέτις να κερδίσει την άνοδο στην πριμέρα.

Μια ιδιοφυΐα χαμένη στον χρόνο

Στην άσχημη πλευρά της συνταξιοδότησης, στις δύσκολες μέρες χωρίς τρόπους αναψυχής, οι αναμνήσεις μπορούν συχνά να είναι η πιο όμορφη ενασχόληση ενός πρώην ποδοσφαιριστή, καθώς και για εκείνους που συμμετείχαν στην σπουδαία σταδιοδρομία τους.

Κάποιοι θα θυμούνται καλύτερα από τα παρατσούκλια που τους έδωσαν οι οπαδοί τους, εκείνοι που γεμάτοι χαρά πηγαίναν κάθε Κυριακή στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν τους αστέρες της εργατικής τάξης, τους ήρωες του παρελθόντος. Ορισμένοι θα θυμούνται μέσα από τα λόγια των προπονητών τους ή των προέδρων τους,αυτοί που είχαν το προνομιούχο να είχαν στην κατοχή τους τέτοιου είδους ταλέντα. Και έπειτα υπάρχουν και οι λίγοι των οποίων οι μεγαλύτεροι θαυμαστές ήταν οι αντίπαλοι τους στον αγωνιστικό χώρο, οι οποίοι τους σεβόντουσαν για το ταλέντο τους.

Ο πετυχημένος πρόσφυγας

Συγκεντρώνοντας ψεύτικες εφημερίδες και μεταμφιεσμένοι ως Ρώσοι στρατιώτες, μια ομάδα Ούγγρων περνούσαν μέσα από τις Άλπεις στην αναζήτηση της Αυστρίας, η οποία ήταν υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και αποτελούσε ασφαλές καταφύγιο. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν στα σύνορα το όχημα στο οποίο βρισκόντουσαν και περπάτησαν τα υπόλοιπα χιλιόμετρα μέσα στο χιόνι, σε θερμοκρασίες υπό του μηδέν. Ήταν Ιανουάριος του 1949, όταν και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είχε καταληφθεί από το Σιδηρούν παραπέτασμα.

Όταν έφτασαν στο Ίνσμπουργκ,ένα μέλος του γκρούπ αναγνωρίστηκε από τους φυλακες κατά την διάρκεια του ελέγχου των διαβατηρίων. Ήταν ένας νεαρός, μυώδης άνδρας με ξανθά μαλλιά. Παρόλο που είχε γεννηθεί στην Βουδαπέστη, εκπροσωπούσε την εθνική Τσεχοσλοβακίας και ήταν ευρύτερα γνωστός. Ήταν ο πολλά υποσχόμενος επιθετικός, Λάζλο Κουμπάλα.

Εισιτήριο χωρίς επιστροφή

H χρονιά ήταν 1975. H Ρεάλ Σαραγόσα τερμάτισε στην δεύτερη θέση του πρωταθλήματος Ισπανίας, μια ομάδα ονόματι Ράγιο Μαγιανταχόντα, δεν είχε υπήρχε ακόμα καν σαν ιδέα. Ιδρύθηκε έναν χρόνο αργότερα.

Οι εποχές όμως άλλαξαν, και οι δύο ομάδες βρίσκονται πλέον αντιμέτωπες στην Σεγούνδα Ντιβισιόν. Αυτό λέει πολλά για την απίστευτα γρήγορη άνοδο της Ράγιο από την 8η κατηγορία, αλλά λέει επίσης πολλά για την δραματική πτώση της Σαραγόσα, η οποία μέχρι και πριν από 12 χρόνια κέρδιζε τρόπαια σε Ισπανία αλλά και Ευρώπη.

Ένας ανιδιοτελής ήρωας

Οι απλοί φίλαθλοι χάνουν μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον τους για το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ειρωνεία αν σκεφτεί κανείς τις υπερσύγχρονες μεταδόσεις και τις νέες τεχνολογίες που υπάρχουν πλέον στο παιχνίδι. Οι αγνοί φίλοι του ποδοσφαίρου μειώνονται συνεχώς, οι τιμές των εισιτηρίων αυξάνονται και η ψυχή του παιχνιδιού αργά αργά χάνεται.

Οι ποδοσφαιριστές πλέον, το μόνο που τους νοιάζει είναι το πως θα πάρουν όσο περισσότερα λεφτά γίνεται. Δεν τους ενδιαφέρει το που θα αγωνίζονται, ενώ συχνή τάση είναι να φιλούν το έμβλημα της ομάδας που αγωνίζονται και στην αρχή του καλοκαιριού αποχωρούν για περισσότερα χρήματα και δόξα. Σε έναν κόσμο γεμάτο τέτοιους αθλητές, το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη για περισσότερους ανθρώπους σαν τον Χοσέμπα Ετσεμπερία.

Η ιστορία του θρυλικού Πιτσίτσι

Στα περισσότερα πρωταθλήματα ανά τον κόσμο, το βραβείο που δίνετε στον πρώτο σκόρερ της σεζόν, έχει πάνω κάτω το ίδιο όνομα. ''Golden Boot'' (Χρυσό παπούτσι) στην Αγγλία, "Capocannoniere" (Πρώτο κανόνι) στην Ιταλία, ''Gol Krallığı" (Βασιλιάς των γκολ) στην Τουρκία και πάει λέγοντας. Στην Ισπανία ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει καθώς το βραβείο του πρώτου σκόρερ έχει πάρει το όνομα του Ραφαέλ Μορένο Αρανζάντι, γνωστό και ως "Πιτσίτσι".

Hasta siempre, Brujo

Ο Ενρίκε Κάστρο Γκονθάλεζ, γνωστός και ως "Κίνι", ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Ισπανούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ο θρύλος της Σπόρτινγκ Χιχόν και της Μπαρσελόνα αγαπήθηκε όσο λίγοι και όσοι τον πρόλαβαν να παίζει, είναι πραγματικά τυχεροί.

Από τον περασμένο Φλεβάρη δεν είναι πλέον κοντά μας. Απεβίωσε σε ηλικία 68 ετών, γεγονός που έριξε όλη την ποδοσφαιρική Ισπανία σε πένθος. Βλέπετε ο Κίνι ήταν πολλά παραπάνω από ένας ποδοσφαιριστής. Ήταν ένα πρότυπο αθλητή και ανθρώπου. Αγαπήθηκε από όλους, ανεξαρτήτως ομάδας και η κληρονομιά που άφησε στην μετέπειτα γενιά θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδία κάθε Ισπανού ποδοσφαιρόφιλου.

Μπραϊν Κλαφ: 14 χρόνια από τον χαμό του...Big Head

Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια και σε ηλικία 69 ετών, έφυγε από την ζωή ο Mπράιν Κλάφ. Ο προπονητής που άλλαξε την μοίρα της Νότιγχαμ Φόρεστ στον ποδοσφαιρικό χάρτη από το 1976 και έπειτα, ο άνθρωπος που βρισκόταν διαρκώς μπροστά από την εποχή του.

Ατακαδόρος, εξαιρετικά ιδιοφυής, οξυδερκής, πεισματάρης, αλαζόνας και τρελός, στα όρια του σωστού και του απαραίτητου. Ο Άγγλος τεχνικός μπορεί να μην ήταν συμπαθής στο ευρύ κοινό, ωστόσο, κανείς δεν μπορούσε να του καταλογίσει το οτιδήποτε, όσον αφορά τα επιτεύγματα του τόσο ως ποδοσφαιριστής, όσο και σαν προπονητής. Μετέτρεψε δύο μέτριες ομάδες του Αγγλικού ποδοσφαίρου σε πρωταθλήτριες, τις πήγε σε άλλο επίπεδο, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό, κάθε θεατή, που παρακολουθούσε τις ομάδες.

Η πτώση της ποδοσφαιρικής πριγκίπισσας

Μια φορά και έναν καιρό, η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια ήταν μια από τις πιο δυνατές ομάδες ομάδες της Ισπανίας αλλά και της Ευρώπης. Υπό τις οδηγίες του Βάσκου προπονητή Χαβιέρ Ιρουρέτα, η Ντέπορ πέρασε μια ονειρική επταετία, κατακτώντας τα πάντα στην Ισπανία, πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα στην Ευρώπη.

Μπορεί πλέον να μην βρίσκετε ούτε καν κοντά στις επιτυχίες του παρελθόντος, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε τις επιτυχίες της, οι οποίες άλλαξαν το ισπανικό ποδόσφαιρο για πάντα.

Ο τελευταίος μαέστρος

Υπό κανονικές συνθήκες, σήμερα θα γιόρταζε τα 95α γενέθλια του. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια. Σαν σήμερα, το 1922, στην Πίζα, έρχεται στην ζωή ο άνθρωπος που θα αλλάξει την ρότα της ιστορίας της Λάτσιο, o Τομμάσο Μαεστρέλλι.

Ένας πραγματικός Λατσιάλε θύμαται καλά από που προέρχεται. Τιμά του ήρωες του, είναι νοσταλγός του παρελθόντος και θυμάται τα ευχάριστα αλλά τα δυσάρεστα. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει ένας μύθος που κανένας δεν έχει ξεχάσει. Αυτός ο μύθος λέγεται Τομμάσο Μαστρέλλι και σήμερα θα γινόταν 95 ετών. Δυστιχώς η μοίρα τον πήρε μακριά από τα χέρια του λαού, λίγο μετά την συγγραφή της ωραιότερης σελίδας στην ιστορία της Λάτσιο.

Ο Γκασκοϊν στην αιωνία πόλη

Η άφιξη του Πολ Γκασκόιν στο αεροδρόμιο "Φιουμιτσίνο" το καλοκαίρι του 1991, παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία της Λάτσιο. O τότε πρόεδρος, Σέρτζιο Κρανιότι, έφερε στην ομάδα της πρωτεύουσας έναν από τους πιο ταλαντούχους αλλά και ταυτόχρονα "εύθραυστους" ποδοσφαιριστές που έχει βγάλει το Αγγλικό ποδόσφαιρο. Διαβάστε στο αφιέρωμα μας την πορεία του στην ομάδα της Ιταλικής πρωτεύουσας.

Γουλβερχάμπτον Γουόντερερς και η γέννηση του Τσάμπιονς Λίγκ

Με αφορμή την πρεμιέρα του Τσάμπιος Λίγκ την περασμένη Τετάρτη, γράφουμε για το πως το 1954 η Γούλβς έσωσε την υπερηφάνεια των Άγγλων, δίνοντας ταυτόχρονα την ιδέα για την δημιουργία του Τσάμπιονς Λίγκ.

Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι η μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο. Ομάδες από κάθε γωνιά της «Γηραιάς Ηπείρου» ξεκινούν να αναμετρώνται κάθε Ιούλιο με έναν και μοναδικό στόχο: να «αγγίξουν» λίγη από την λάμψη της γιορτής των «αστεριών».